Postovana,
Prema odredbama člana 118. tačka 1. Zakona o radu zaposleni ima pravo na naknadu troškova za dolazak i odlazak sa rada, u visini cene prevozne karte u javnom saobraćaju, u skladu sa opštim aktom ili ugovorom o radu.
Prema tome, opštim aktom ili ugovorom o radu utvrđuje se do koje udaljenosti se obezbeđuje naknada pomenutih troškova. Poslodavac može zaposlenima da kupi mesečnu pretplatnu kartu, da obezbedi sopstveni prevoz, isplati naknadu prevoza u novcu u visini cene prevozne karte u javnom saobraćaju ili na drugi način obezbedi zaposlenima prevoz za dolazak na rad i odlazak sa rada.
Poslodavac može svojim opštim aktom da utvrdi uslove i kriterijume za nadoknadu troškova prevoza na rad i sa rada, s tim što ne može da utvrdi manje pravo od prava utvrđenog Zakonom, a to je visina cene prevozne karte u javnom saobraćaju koji zaposleni koristi.
Opštim aktom se može limitirati udaljenost (npr. 20, 30, 50 km), preko koje poslodavac neće priznati troškove prevoza , međutim, za zaposlene koji su već u radnom odnosu kod poslodavca, pri zasnivanju radnog odnosa poslodavac je zaključivanjem ugovora o radu sa zaposlenim prihvatio mesto stanovanja tog zaposlenog i samim potpisivanjem ugovora o radu prihvatio je da zaposlenom obezbedi sva prava iz radnog odnosa pa i pravo na naknadu troškova prevoza za dolazak na rad i povratak sa rada u skladu sa zakonom, tj. od mesta stanovanja do mesta rada. Limitiranje udaljenosti za naknadu troškova prevoza moglo bi se odnositi samo na zapošljavanje novih radnika, gde bi u ugovoru bilo utvrđeno to ograničenje, a za postojeće zaposlene samo ako u toku rada izvrše promenu mesta stanovanja u kom slučaju bi se ograničila maksimalna udaljenost za koju će se priznati troškovi prevoza, a preko toga bi troškove snosio zaposleni.
Saradnik za Radno pravo
Tatjana Nikolić dipl. pravnik